Muzyka jazzowa
Jazz jest muzyką pochodzącą i rozwijającą się początkowo w Stanach Zjednoczonych, ewoluującą długo i bardzo barwnie. Pierwsze składy jazzowe były to orkiestrowe pochody, w których brali udział muzycy a każdy członek takiego składu grał swoją partię w jakimś fragmencie utworu, zwykle były to części improwizowane. Harmonia jazzowa kształtowała się przez lata, od początkowego grania big bandowego przez nowatorski jazz, free jazz, be-bop, hard-bop itd. aż po współczesne podejście, gdzie rytmika idzie w stronę groovu, albo dąży w kierunku polirytmii, czy skomplikowanych podziałów. Wcześniej podstawowym rytmem był swing oraz bossa nova. Ten ostatni gatunek jazzowy wyszedł z Ameryki Południowej i wpisał się w kanon stylistyki jazzowej dzięki kilku instrumentalistom i kompozytorom, którzy rozsławili tę stylistykę.
Harmonia jazzowa różni się od klasycznej niemalże wszystkim. Muzyka jazzowa polega w głównej mierze na improwizacji, która opiera się na określonej harmonii utworu. Zazwyczaj w kawałku takim mamy zmieniające się centra tonalne, czyli sytuację, kiedy permanentnie harmonia kieruje się w inną od poprzedniej tonację. Sytuacja taka ma miejsce za pomocą dominant wtrąconych, czyli akordów, które w muzyce posiadają największą moc sprawczą. Dominanty to akordy, jakie nadają napięcia harmonii, aby na końcu wylądować na spokojnej tonice. W muzyce jazzowej pojawia się na ogół wiele tego typu dominant, przez co muzyka ta jest mocno wewnętrznie napięta i pozwala na bardzo ekspresywne granie. Ponadto dominanty mogą rozwiązywać się także na inne akordy dominantowe, w takiej sytuacji mówimy o cyklach dominant, tak zwanych turnaroundach.
Jazz jest muzyką wymagającą, jeśli za jazz uważamy nie tylko proste piosenki w stylu Summertime, czy big bandowe granie lat czterdziestych, ale przede wszystkim konceptualne granie improwizacyjne. Wymaga to niezwykłych nakładów pracy, która nigdy się nie kończy. Poza pracą nad techniką, trzeba ćwiczyć permanentnie melodykę i słuch, spisywać na ucho sola i tematy i pracować tak co najmniej sześć godzin co dziennie cały czas. Uczyć się wszystkim umiejętności muzycznych, sprawnego czytania i pisania nut, komponowania, aranżacji, improwizowania ponad harmonią używając różnorodnych figur i pomysłów harmonicznych. Najwięksi jazzmani potrafili ćwiczyć po kilkanaście godzin dziennie.